گفتگو با امیرحسین رضازاده، بازیگر مشهدی فیلم «بی بدن» | بازی در آثار جدی را بیشتر دوست دارم
امیرحسین رضازاده، بازیگر تئاتر مشهد که چندسالی می‌شود به تهران مهاجرت کرده است، این روز‌ها با فیلم «بی بدن» به کارگردانی مرتضی علیزاده روی پرده سینما‌ها دیده می‌شود.
شکیبا افخمی راد | شهرآرانیوز، او در این فیلم جنایی با بازیگرانی مانند نوید پورفرج، الناز شاکردوست، پژمان جشمیدی، سروش صحت و گلاره عباسی هم بازی شده است و نقش یک پلیس آگاهی را ایفا می‌کند.
رضازاده که در تهران زیرنظر هومن سیدی دوره بازیگری را گذرانده است، پیش از این نیز در سریال‌های «قورباغه»، «جناب عالی» و فیلم‌های سینمایی «خاطرات بندباز» و «روایت ناتمام سیما» به ایفای نقش پرداخته بود. با این هنرمند درباره حضورش در فیلم «بی بدن» و همچنین دیگر فعالیت‌های هنری اش به گفتگو پرداخته ایم که در ادامه پیش روی شماست.
حضورتان در «بی بدن» چگونه رقم خورد؟
من در پروژه‌های قبلی ام با برنامه ریزی آشنا شده بودم که در فیلم «بی بدن» هم حضور داشت. او من را برای ایفای نقش پلیس آگاهی به گروه معرفی کرد که پذیرفته شدم و باید از خانم تقوی که من را به کار اضافه کرد و همچنین آقای کاظم دانشی، مرتضی علیزاده و سیدمصطفی احمدی برای این تجربه قدردانی کنم.
بیشترین صحنه‌های شما در فیلم با نوید پورفرج است که نقش بازپرس را ایفا می‌کند. درباره تجربه هم بازی شدن با این هنرمند بگویید.
آقای نوید پورفرج یکی از جذاب‌ترین هم بازی‌هایی من در طی فعالیت‌های هنری ام بوده است. او بازیگری بسیار توانمند است و بسیار از همکاری با این هنرمند لذت بردم. درکل گروه بازیگران «بی بدن» بسیار قوی بودند و بازی کنار تک تک آن‌ها افتخاری برای من بود.
برای ایفای نقش پلیس با چالشی هم روبه رو شدید؟
من دقیقه نود به کار اضافه شدم و خیلی سریع فیلم برداری سکانس هایم آغاز شد. همین موضوع نیز برای من چالش ایجاد کرده بود، ولی باتوجه به تجربه‌های گذشته ام، براساس لباس، گریم و فضای نقشی که برایم در نظر گرفته بودند، سریع برای خودم آن کاراکتر را ساختم و شناسنامه و عقبه‌ای برایش تعریف کردم تا سریع به نقش نزدیک شوم. درواقع من در فیلم «بی بدن» سعی کردم نقش پلیسی را بازی کنم که احساسات را در کارش دخیل نمی‌کند.
این بی احساس بودن کاراکتر ایده خودتان بود؟
بازیگر باتوجه به شخصیت و دیالوگ‌هایی که به او داده می‌شود، نقش را شخصی سازی می‌کند. من هم همین کار را انجام دادم و با آقای علیزاده و دانشی هم مشورت کردم و گفتم می‌خواهم حس وحال را از این پلیس بگیرم، چون به نظرم پلیسی که بار‌ها سر صحنه جرم رفته است، اگر بخواهد احساساتش را درگیر اتفاقات کند، باید همیشه کابوس ببیند.
در کارنامه کاری تان به جز «جناب عالی» که فضایی کمدی دارد، بقیه آثارتان جدی هستند. درحالی که در تئاتر بار‌ها بازی در آثار کمدی را تجربه کرده اید، ترجیح خودتان است که در آثار تصویری بیشتر در فضای جدی دیده شوید؟
من حضور در آثار جدی را بیشتر می‌پسندم، ولی دوست دارم بازی در آثار طنز را هم تجربه کنم، چون نمی‌خواهم فقط در یک فرمت دیده شوم. من بازی در فضای کمدی را بلدم و بار‌ها در تئاتر آن را تجربه کرده ام، حتی نمایش آخری که برایش از جشنواره ارغوان جایزه بازیگری دریافت کردم، رگه‌هایی از کمدی داشت.
البته بیشتر نقش‌های جدی هم که بازی کردید، در یک فضا هستند. این موضوع را قبول دارید؟
بله، به جز کاراکترم در «جناب عالی»، بقیه نقش هایم تقریبا نزدیک به هم است، چون متأسفانه زمانی که بازیگر فعالیتش را شروع می‌کند، بیشتر دستیارکارگردان‌ها و برنامه ریز‌ها به سراغش می‌روند و همان کاری را که در آثار گذشته از او دیده اند، می‌خواهند که تکرار کند.
از سوی دیگر، وضعیت من الان به گونه‌ای نیست که بخواهم در انتخاب نقش هایم خیلی تعیین کننده باشم و به نظرم برای اینکه به شهرت برسم، باید برخی مسیر‌هایی را که ممکن است تکراری باشد هم بروم. همچنین من باور دارم که کار، کار می‌آورد و یک بازیگر باید به صورت مستمر تلاش کند و در فیلم‌های کوتاه و بلند مختلفی به ایفای نقش بپردازد؛ چون همین نقش ها، رزومه پرباری برایش می‌سازند و باعث می‌شود دیگران به سراغش بیایند.
شما سال‌ها در عرصه تئاتر مشهد فعالیت کرده و به هنرمندی شناخته شده تبدیل شده بودید. چرا تصمیم گرفتید به تهران مهاجرت کنید؟
من همیشه دوست داشتم به آن شهرت و قدرت بازیگری که در تهران وجود دارد، دست پیدا کنم و همواره هوای کارکردن در تهران را در سرم داشتم، تا اینکه سال ۱۳۹۵ و ۱۳۹۶ با انجام کار‌های آخرم در مشهد به ویژه نمایش «بی خردان» به کارگردانی کیوان صباغ به شهرت زیادی رسیدم. آن زمان به خودم ثابت شد که توانایی ادامه دادن این مسیر را در تهران دارم. به نظرم کسانی که در مشهد کار کنند، در همان فضای مشهد باقی می‌مانند.
درواقع هیچ کس نمی‌تواند از مشهد مستقیم به سینمای حرفه‌ای وارد شود، مگر اینکه خیلی شانس بیاورد یا رابطه داشته باشد؛ بنابراین بازیگران اگر می‌خواهند دیده شوند، باید به تهران مهاجرت و اینجا کار کنند. البته این مسیر چندان راحت هم نیست و من برای به تهران آمدن و اینجا ماندن خیلی هزینه کردم. من در این هفت سال جوانی نکردم، خوش نگذراندم و فقط تلاش کردم.
فعالیت در تئاتر مشهد در ادامه مسیر در تهران کمکتان کرد؟
تئاتر مشهد بعد از تهران قوی‌ترین تئاتر کشور محسوب می‌شود و حتی گاهی برخی آثاری که در مشهد تولید می‌شوند، از تهران هم جلو می‌زنند و ما بار‌ها شاهد این موضوع در جشنواره تئاتر فجر بوده ایم؛ اما من وقتی به تهران آمدم، هیچ کس با رزومه کاری که در مشهد داشتم، به من کار نمی‌داد.
درواقع اینجا تا از بازیگر کار نبینند و خودشان بازی اش را تماشا نکنند، رویش حساب نمی‌کنند. ازاین رو، من همه رزومه‌ای را که در مشهد داشتم، دور ریختم و مجبور شدم با یک اتود پنج دقیقه‌ای در دانشگاه آزاد تهران دوباره فعالیتم را از ابتدا شروع کنم. سپس در پایان نامه یکی از دوستانم به ایفای نقش پرداختم و بعد از آن، کار در عرصه تصویر را با حضور در کلاس‌های آقای هومن سیدی آغاز کردم. درواقع تنها چیزی که از مشهد به من کمک کرد، تجربه شخصی‌ای بود که در تئاتر کسب کرده بودم.
به حضورتان در کلاس‌های هومن سیدی اشاره کردید. مهم‌ترین ویژگی کلاس‌های این هنرمند چه بود؟
هومن سیدی بسیار کاربلد است و سرکلاس هایش هنرجویان را به این سمت سوق می‌دهد که به جای حرف زدن، کار کنند. به این ترتیب ما سرکلاس‌های آقای سیدی فقط پروژه انجام می‌دادیم تا ایرادهایمان مشخص شود و من درست بازی کردن در عرصه تصویر را از او یاد گرفتم. درنهایت هم شاگرد اول کلاسش شدم و توانستم در سریال «قورباغه» به کارگردانی خود آقای سیدی به ایفای نقش بپردازم که تجربه بسیار خوبی برایم بود. درواقع حضور در این سریال باعث شد من بتوانم بهتر با دیگر آثاری که در تهران ساخته می‌شود، ارتباط برقرار کنم.
به طورکلی چقدر آموزش دیدن در تهران را مهم می‌دانید؟
قطعا مؤثر می‌دانم. من قبل از اینکه در دوره‌های آموزشی آقای سیدی شرکت کنم، پیشنهاد بازی در فیلم «دیدن این فیلم جرم است» را داشتم. ۱۰ روزی هم سر تمرینش رفتم، اما درنهایت انتخاب نشدم. با وجود این، الان بسیار خوش حالم که آن زمان اتفاق خاصی برایم رخ نداد و چندسال طول کشید تا بتوانم بیشتر دیده شوم. چون به نظرم، بازیگر نهایتا دوسه بار فرصت دارد که در فیلم‌های سینمایی و سریال‌ها خودش را نشان دهد و اگر این فرصت‌ها را با ضعیف بازی کردن از دست بدهد، کارش سخت می‌شود و شاید دیگر به او اعتماد نشود.
همچنان علاقه دارید در کنار تصویر، در عرصه تئاتر هم فعالیت کنید؟
من از سال ۱۳۹۶ که به تهران آمدم، فعالیتم را بیشتر به سمت تصویر معطوف کردم، چون علاقه و آرزویم همیشه سینما بوده است. با وجود این، تئاتر را هم رها نکردم و سالی یکی دو کار انجام می‌دهم. همچنین در آینده هم قصد ندارم تئاتر را رها کنم، چون زندگی هنری من با تئاتر شروع شده است و نمی‌توانم از آن دل بکنم.
اما الان فضای تئاتر تهران کمی برایم دل سردکننده است، چون شاید نیمی از بزرگان تئاتر تهران و کشور به دلیل اتفاقات چندسال گذشته دیگر در این عرصه حضور ندارند و این اتفاق بسیار ناراحت کننده است، چون من همیشه دوست داشتم بتوانم در تهران با خیلی از بازیگران قدر تئاتری کار کنم و از آن‌ها بیشتر یاد بگیرم.
آیا کار دیگری آماده پخش دارید؟
بله، من پارسال در سریال «بازنده» به کارگردانی امیر حسین پور و تهیه کنندگی احسان ظلی پور جلو دوربین رفتم که قرار است به زودی از فیلیمو پخش شود. در این سریال من جرم شناس هستم و با علیرضا کمالی بازی می‌کنم. به تازگی بازی در یک اثر سینمایی به کارگردانی رضا کریمی را هم به پایان رساندم. این فیلم هم اکنون در مرحله پس تولید است و من در آن نقش یک مزدور و خفت گیر را بازی می‌کنم.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
